Derde trimester recap

Het derde trimester van mijn zwangerschap, oh boy, oh boy… Dit ging toch wel even anders als ik in mijn hoofd had, emotioneel gezien dan vooral. Meer zorgen en twijfels en daarbij ook nog eens een hele Corona (covid-19) crisis die zich om mij heen onttrekt. Veel gevoelens die ik een plekje moest geven en veel plannen die, tegen mijn nesteldrang in, moest aanpassen.

28 weken – 2de suikertest

Het derde trimester van mijn zwangerschap begon gelijk met een knaller toen ik bij mijn 28 weken check-up te horen kreeg dat ik toch de 2de suikertest moest ondergaan om zwangerschaps diabetes op te sporen. Huh, what?! De resultaten van mijn eerste test bleken erg laag te liggen, wat zou kunnen duiden op een piek in suikers later in de zwangerschap. De baby was ook al wat groter als gemiddeld en ik had wat meer vruchtwater dan wat doorsnee is. Mijn gynaecologe, die best streng toekijkt op gewicht, twijfelde dan ook geen moment en ik werd met beide voetjes op de grond gezet. Ik voelde me gelijk ontzettend schuldig, alsof het allemaal mijn schuld was. Na even googlen op het fenomeen “zwangerschapsdiabetes” kwam ik uit op de naarste dingen. Hoog geboorte gewicht dus sneller keizersnede, erg grote kans op jonge diabetes voor mezelf tot links met autisme bij het kind. Je kan je voorstellen dat ik die nachten veel gepiekerd heb hierover. Anderhalve week later ging ik met mijn moeder als steun richting het ziekenhuis voor de 2de en uitgebreide suikertest. Deze duurt een stuk langer dan de eerste gezien je in totaal 4 keer bloed moet laten prikken. Eerst nuchter, dan drink je weer zo’n ranzig suikerdrankje en dan laat je weer bloed prikken na een half uur, een uur en 2 uur. Op die manier kunnen ze goed de verwerking van de suiker opvolgen en diabetes opsporen. De volgende dag werd ik wakker met een voicemail bericht van mijn gynaecologe met het verlossende nieuws dat alles helemaal in orde was, oef! Hoe opgelucht ik ook was, er was toch een zaadje tot onrust geplant in mijn hoofd…

Baby zien drinken

Op de 28 weken echo kreeg ik niet enkel “slecht” nieuws te horen, er was ook een enorm speciaal en mooi moment. Op het moment dat de gynaecologe het echo apparaat op mijn buik zette en het profiel van de baby zocht, konden we hem duidelijk zien drinken. Met getuite lipjes genoot hij duidelijk van het vruchtwater. Mijn hart sloeg even over… Dit was de eerste keer dat ik onze baby iets “menselijk” zag doen. Klinkt misschien een beetje vreemd, maar voorheen was er altijd weinig beweging te zien op de echo’s. Heel in het begin zagen we hem wel eens heen en weer friemelen als een kleine garnaal, maar veel menselijks is daar niet aan. Tot nu dus… Dit gaf me ineens zoveel meer zin om hem te zien, te voelen en te ontmoeten!

Kwaaltjes en zorgen

Hoe vlotjes en heerlijk mijn tweede trimester voorbij gevlogen is, begonnen tijdens het derde trimester van deze zwangerschap toch wat meer kwaaltjes naar boven te komen. Zo zweet ik me ‘s nachts vaak echt helemaal kapot en droom ik enorm fel en realistisch. Elke ochtend word ik bijna wel wakker met één of andere rare droom die super echt leek. Ik kan ze dan ook precies navertellen en goed onthouden, heel vreemd! Blijkbaar ook niet heel ongebruikelijk. Dit kon ik erover vinden:

Vreemde dromen kunnen komen door veranderende hormonen. Het verhoogde progesterongehalte in je lichaam zorgt voor meer emotionele ups en downs. Hierdoor moet je tijdens de zwangerschap meer emoties verwerken dan normaal en volgens wetenschappers helpt dromen daarbij. Je dromen werken als een uitlaatklep. Tijdens de zwangerschap maak je dingen mee die je nooit eerder hebt ervaren. Je moet van alles regelen en beslissen waar je niet eerder over hebt nagedacht en wennen aan een veranderend lichaam. Ondertussen gaat je dagelijkse leven ook gewoon door. Het kan dan behoorlijk druk zijn in je hoofd. Volgens wetenschappers helpen dromen je om orde in die chaos te krijgen. Ook vreemde dromen met absurde situaties kunnen als doel hebben gebeurtenissen een plek te geven, waardoor je hoofd ‘leger’ wordt. Mogelijk helpen dromen ook om bepaalde gebeurtenissen beter te herinneren.” Bron: oudersvannu.nl

Naast het feit dat ik enorm levendig droom, slaap ik ook minder en minder goed. Misschien heeft dit ook weer te maken met het feit dat ik met veel dingen tegelijk bezig ben… Anderen zeggen dan weer dat het een manier is van mijn lichaam om me voor te bereiden op de vele gebroken nachten die te gaan komen. Ik merk alleszins wel dat ik er enorm aan wen en dat ik nu al wat minder slaap nodig heb als voorheen. Op een heel ontspannen dag kan ik wel al eens in slaap vallen op de bank en het beste dutje ter wereld houden. Dit voelt dan ook zo heerlijk en ontspannen!

Nadat ik de suikertest voor de tweede maal heb moeten afleggen, voel ik toch dat ik wat meer gespannen ben. De gynaecologe vertelde me tijdens die afspraak dat het enorm belangrijk is dat ik de baby elke dag goed voel bewegen, dit is namelijk zijn enige manier om me te laten weten dat alles nog goed gaat met hem. Op dagen dat ik dan zelf erg druk ben geweest en ik ons kleintje wat minder heb gevoeld, kan ik ook erg paniekerig reageren. Ik merk dat ik enorm vasthou aan het feit dat ik hem goed moet voelen en dat ik daar soms wat te snel in doorschiet. Eén avond heb ik zelfs mijn vroedvrouw even gebeld om te checken of het wel normaal was. Na een warm badje en wat ontspanning wat baby weer klaarwakker en hielt hij een feestje in mijn buik!

Cravings

Hoewel alles redelijk neutraal bleef in het eerste en tweede trimster, merk ik dat ik tijdens mijn derde trimester zwangerschap toch ineens meer trekjes en zin krijg in random dingen. De meeste dingen zijn totaal niet dringend en ben ik na een minuutje of 5 ook alweer snel vergeten, vaak zie ik dan iets op tv voorbij komen en heb ik er even trek in, maar die cravings verdwijnen dan ook weer even snel als ze gekomen zijn.

Er is er echter ééntje waar ik niet onderuit kom. Dat ik zelfs zo sterk, zoveel zin kom hebben in iets, had ik nooit van mezelf verwacht. Wat is dat dan wel hoor ik je al vragen… Wel: cornflakes. En dan ook zeker niet eender welke soort of smaak, nee nee, specifiek “Special K met chocolade krulletjes”. Ik had er al een hele tijd enorm veel trek in, maar mezelf kennende (ik eet namelijk in 2 dagen gerust een doos leeg eens die er staat) kocht ik ze niet. Twee weken gingen voorbij met verschillende winkelbezoeken waar ik toch even bleef kijken en twijfelen in de cornflakes afdeling, maar bleef sterk. Tot op een middag ik het niet meer hield. Ik moest en zou cornflakes eten als 4-uurtje en als avondeten. Zowie, die die dag van thuis uit werkte, beloofde tijdens zijn pauze snel naar de supermarkt te gaan om dan toch cornflakes voor mij de kopen. Niet gerekend op een werktelefoontje dat uiteindelijk bijna een uur zou duren. Tegen dat hij klaar was, was het al bijna tijd voor het avondeten en voelde ik me alsof ik elk moment in grote tranen kon uitbarsten. Waarom ik dan zelf ook niet naar de supermarkt ben gereden is mij nog steeds een raadsel… Die doos heb ik uiteindelijk wel gekregen en heeft mij nog beter gesmaakt als in mijn droom. Want oh ja, ik had er dus ook al over gedroomd, haha!

Corona

Op 33 weken van mijn zwangerschap, op 18 maart 2020, gebeurde in België het onoverkomelijke. Het lang ging in lock-down. Alle niet-noodzakelijke winkels, restaurants, scholen, kappers en noem maar op sloten hun deuren met een verplichting van de overheid. Het is serieus. Het Covid-19 virus is in België en verspreid zich snel. Ziekenhuizen maken hun intensieve zorg afdeling klaar voor de golf aan zieke mensen die gaat komen en er gaan mensen dit virus niet overleven. Alles en iedereen om mij heen panikeerde. Mensen gingen massaal richting supermarkt om voorraad in te slaan en om zoveel mogelijk thuis te kunnen blijven. Ook Zowie’s kantoor ging dicht en ik werd thuis gezet als technisch werkloze.

Een heel raar gegeven, want mijn buikje groeit verder en de uitgerekende datum komt snel dichterbij. Wat ik voelde wil ik niet meteen omschrijven als paniek, hoewel ik zeker mijn momentjes heb gehad. Ik kan het beter omschrijven als een soort angst. Angst om los te laten wat ik op mijn planning had staan, angst om te moeten bevallen in deze crisis, angst om wat er nog gaat komen en ook schuldgevoel. Schuldgevoel om dat ik mijn kind in deze situatie op de wereld breng.

Ik merkte al snel dat ik me voor veel van de informatie een beetje moest gaan afschermen. Dat constante updates over het Corona virus mij enorm onrustig maakten en dat ik het moeilijk had om me te focussen. Ik kroop in mijn cocoon en ben me toch gedeeltelijk beginnen afschermen voor wat er in de grote boze wereld aan de gang is. Volledig gericht op het verder klaarmaken van ons huis, een beetje onze tuin aan het opruimen en de laatste dingen voor de bevalling online bestellen dan maar.

Hoewel ik de laatste maanden van mijn zwangerschap helemaal anders had gezien, heb ik geleerd nu ook te genieten. Ik geniet enorm van de extra tijd die ik nu ineens heb om alles te doen wat nog moest en heb alles een beetje losgelaten. De kans dat ik met een stevige uitgroei op hoofd ga bevallen is nu toch wel reëel aan het worden, dus ook dat leg ik naast mij neer, haha! Meer als de richtlijnen volgen en hopen dat dit alles zo snel mogelijk voorbij is, is het momenteel het enige wat we kunnen doen!

Op naar de bevalling

Nu is het dan ook in 1 rechte lijn richting mijn bevalling. Best spannend allemaal, maar gelukkig heb ik wel het gevoel goed voorbereid te zijn! Het derde trimester van mijn zwangerschap was er dus eentje met wat meer zorgen… Daarnaast heb ik gelukkig wel alle puntjes op de i kunnen zetten in huis en is mijn nesteldrang goed bevredigd! Ik kijk er zo naar uit om ons mannetjes te ontmoeten en in mijn armen te houden. We zijn er klaar voor!

Liefs, Pauline

Lees hier meer over mijn tweede trimester zwangerschap!